piątek, 28 lutego 2014

Nieśmiałe dziecko i nastolatek



Światu potrzebni są zarówno ci przebojowi, jak i ci spokojni. Nie możemy przecież wszyscy być jednakowi. Co nie znaczy, że nieśmiałe dziecko trzeba pozostawić samemu sobie. Wprost przeciwnie, trzeba mu pomóc w stawianiu czoła światu, podbudowując i ucząc nowych umiejętności.


Plusy bycia nieśmiałym dzieckiem
  • dziecko jest mniej narażone na agresję ze strony innych osób, bo rzadziej wchodzi w interakcje w miejscach publicznych, takich jak ulica, bar, sklep, pociąg, dyskoteka,
  • rzadziej staje się obiektem plotek, bo zachowuje się powściągliwie i nie ściąga na siebie powszechnej uwagi,
  • ma bogatsze życie wewnętrzne, wspaniałą wyobraźnię, jest oczytane, ma więcej czasu dla siebie, dla zdobywania nowych umiejętności,
  • jest bardziej wrażliwe w kontaktach międzyludzkich, rzadziej rani innych,
  • potrafi słuchać, ma zdolności wspierające, jest oddanym przyjacielem,
  • przeżywa mniej życiowych frustracji i rozczarowań, bo zwykle nie marzy o wielkich sukcesach,
  • staje się znakomitym fachowcem w swojej dziedzinie,
  • ma zwykle taryfę ulgową, bo wywołuje u innych odczucia opiekuńcze.

Nieśmiały nastolatek swoje problemy i lęki maskuje przyjmując określone role:

Buntownik - agresywna postawa, nadmierny tupet...- to wszystko ma na celu pokazanie, jak bardzo nie przejmuje się tym, co inni o nim pomyślą i jak ocenią. W ten sposób zaprzecza temu, czego w sobie nie akceptuje.
Konformista - nieśmiałość szczególnie ciąży w grupie rówieśniczej, gdzie wszyscy bez ustanku poddawani są ocenie i porównaniom. Młody człowiek chętnie przyłącza się do najróżniejszych grup, band, zespołów - żeby mieć w swoim otoczeniu ludzi oswojonych i takich, którzy za niego realizują kontakty ze światem zewnętrznym. Postawa: "wystarczy, że nie będę się wychylał, a mnie zaakceptują", to wielka pokusa wszystkich nieśmiałych nastolatków.
Nieobecny - ucieka ze szkoły, czasem już z przedszkola, opuszcza zajęcia zwłaszcza wtedy, gdy wiadomo, że będzie zastępstwo lub pojawi się ktoś nieznany. Bardzo szybko uczy się omijać wszelkie sytuacje, w których jest narażony na kontakt z rówieśnikami lub gdzie możne zdarzyć się coś nieoczekiwanego. Nieśmiali często uciekają w chorobę i wymuszają indywidualny tok nauczania.
Pracuśzaangażowanie się w naukę, to wspaniałe alibi dla nieśmiałków. Tym bardziej, że jest poparte wielkim uznaniem społecznym. Rodzice są dumni z takiego dziecka, ale wyeliminowanie społeczne nieśmiałego rośnie.

Sens 5/2011

poniedziałek, 24 lutego 2014

Daj swojemu dziecku moc

Chwalenie dziecka buduje jego poczucie wartości. Nie szczędź dziecku słów "wierzę w Ciebie", "uda Ci się". "kocham Cię", "świetnie sobie poradziłeś", "jesteś wspaniały", "jestem z Ciebie dumna, możesz być dumny z siebie". Nie bój się, tymi słowami nie zepsujesz dziecka. Krytyka wcale nie wzmacnia dziecka, nie hartuje go. Chwal swoje dziecko w sposób wyważony i mądry. Dziecku musi konkretnie wiedzieć za co jest chwalone. Trzeba chwalić dziecko za rzeczy oczywiste. Zawsze można znaleźć coś, za co można pochwalić. Chwal nie tylko małe dziecko, ale również nastolatka. Daj swojemu dziecku pozytywny przekaz "kocham Cię i akceptuję". Dziecko nie będzie musiało szukać potwierdzenia swojej wartości gdzie indziej. Chwalone dziecko dostaje wzmocnienie na swoje dorosłe życie. Będzie łatwiej podejmowało decyzje, będzie podejmowało wyzwania bez lęku bo zyska pewność, że podoła, że mu się uda. Łatwo rozpoznać dorosłego, który był w dzieciństwie chwalony. Człowiek, który nie był chwalony którego wysiłków nikt nie dostrzegał ma chroniczną potrzebę szukania i zdobywania akceptacji u innych. Nie ma pewności, że jest dobrym szefem, pracownikiem, rodzicem, partnerem, przyjacielem. Taka osoba czuje się dobra wtedy, kiedy ktoś inny to powie. Cały czas dąży do tego, żeby być pochwalonym. Jest niepewna siebie, niepewna własnej wartości., ciągle czuje się gorsza. Dąży do tego aby zadowalać innych bo wtedy jest szansa na uzyskanie pochwały. Takie osoby są cały czas niezadowolone z siebie. Jest to ciężar na całe życie. Może doprowadzić do depresji.

To Ty Rodzicu możesz dodać swojemu dziecku skrzydeł.

poniedziałek, 17 lutego 2014

Gdy wszystko jest nie tak...

Czujesz, że Twoje życie nie jest takie, jakie chciałbyś żeby było?
Problemy w pracy, domu?
Jesteś rodzicem i brakuje Ci już pomysłu na własne dziecko?
Twój przedszkolak znowu kłóci się o wszystko, płacze, bije? Nie dogaduje się z rodzeństwem?
A może jest nieśmiały, płaczliwy, wszystkiego się boi, nie potrafi nawiązać kontaktu z innymi dziećmi?
A może Twój nastolatek znowu trzasnął drzwiami i zamknął się w swoim pokoju?
Nie chce się uczyć? Chodzi na wagary? Znalazłeś w jego pokoju papierosy?
Siedzi godzinami przed komputerem i gra w minecraft?
Na rękach córki zobaczyłaś nacięcia?
Czujesz, że tracisz kontakt z synem, córką, że nie potrafisz z nimi rozmawiać? Każda próba kończy się kłótnią. Oddalacie się od siebie. Dzieci przestają liczyć się z Twoim zdaniem.
Do tego dochodzą Twoje problemy w pracy. W małżeństwie też ostatnio jakoś nie tak. Nie masz na kogo liczyć, czujesz że to wszystko Cię przerasta.

Poszukaj pomocy. Nie ma sytuacji bez wyjścia.
Nie obwiniaj siebie o to, że jesteś kiepskim rodzicem, że nie potrafisz poradzić sobie z własnym dzieckiem.

Nie zwlekaj.
Umów się na konsultację: 502 493 492

środa, 5 lutego 2014

Mutyzm wybiórczy (selektywny)

Mutyzm - brak lub ograniczenie mowy przy jednoczesnym zachowaniu jej rozumienia.

Mutyzm wybiórczy (selektywny), to zaburzenie wieku dziecięcego polegające na tym, że dziecko nie mówi w wybranych sytuacjach życiowych lub wobec niektórych osób, mimo że:
  • nie ma zaburzeń w budowie i funkcjonowaniu narządów mowy
  •  nie cierpi na dysfunkcje mózgowe
  • umie mówić i komunikuje się w określonych sytuacjach np. wśród najbliższych
Mutyzm wybiórczy jest zaburzeniem psychicznym. Przyczyną mutyzmu są zaburzenia lękowe wieku dziecięcego. Dziecko nie mówi bo się boi. Rodzice, nauczyciele mogą mylić mutyzm z nieśmiałością, autyzmem. Dzieci z mutyzmem wybiórczym potrafią wypowiadać się płynnie i elokwentnie, ale tylko w określonych sytuacjach np. dziecko rozmawia z rodzicami, ale nie rozmawia z rówieśnikami w przedszkolu czy w szkole.
 Na pytanie rodzica: dlaczego nie odzywasz się do kolegów, nauczycieli w przedszkolu, szkole, dziecko odpowiada: wstydzę się, boję się, zaciska mi się gardło, nie mogę powiedzieć.

Jeżeli podejrzewasz, że Twoje dziecko ma mutyzm wybiórczy, zgłoś się do terapeuty. W terapii dzieci cierpiących na mutyzm najważniejsze jest zwiększenie poczucia własnej wartości, dodanie dziecku odwagi i śmiałości oraz pokonanie lęku przed kontaktem werbalnym.