Bilans i postanowienia noworoczne

BILANS ROKU 2013

Słowa napisane mają większą moc niż pomyślane. Największą energię mają słowa wypowiedziane. Jeśli będziesz chciał/chciała, to podzielisz się tym z innymi. Możesz też pozostawić to tylko dla siebie.
Bilans jest bardzo ważnym zadaniem. Podsumowujesz rok. Swój rok. Ten, który właśnie mija. Nic, co się wydarzyło już się nie powtórzy. Popatrz na ten mijający rok, przypomnij sobie różne wydarzenia i wypełnij tabelę. To pozwoli Ci ułożyć w sobie zadania wypełnione, spełnione, wygrane, ale też te, które się nie udały. Może jakieś zadania przechodzą na kolejny rok? Nie bój się o nich napisać. To nic złego. Nie udało się w tym roku, ale to nie znaczy, że nie uda się w kolejnym.
Kolejny krok, to postanowienia noworoczne. Może być jedno, dwa, ale nie więcej niż trzy. Napisz je z głębi serca. Tak, jak to czujesz w tej chwili. Pisząc je, wyobrażaj sobie, jak cudownie będzie gdy za rok wpiszesz je w bilansie w rubryczce: w 2014 r. udało mi się...
Bądź szczery/szczera ze sobą. Napisz to, co czujesz. Nawet jeśli okaże się, że więcej rzeczy się nie udało, to nie szkodzi. To stanie się wskazówką na następny rok. A jedno małe szczęście, jedno spełnione marzenie, jedna radość znaczy bardzo wiele.
Życzę Ci odwagi w stawianiu sobie celów, życzę Ci motywacji do podejmowania zmian. Nie zwlekaj! Nie czekaj! Zaczynaj! Nic się samo nie zdarzy! I nic nie wydarzy się przez jeden dzień.

Moja najważniejsza chwila w 2013 r.
Mój największy sukces w 2013 r.
Mój najtrudniejszy moment 2013 r.
W 2013 r. udało mi się...
W 2013 r. nie udało mi się...

POSTANOWIENIA NOWOROCZNE NA 2014 r.

1.
2.
3.

 

Postanowienia noworoczne

       Nowy Rok skłania nas do zaplanowania swoich postanowień noworocznych. Aby to zadanie nie było zniechęcające i aby nasze postanowienia nie skończyły się 3 stycznia, warto pamiętać o tym, że to nie lista z postanowieniami jest ważna, ale my, nasze uczucia i potrzeby.

      Realizacja postanowień, to praca nad sobą. Potrzebujemy motywacji do zmiany. Pamiętajmy, że jest to proces. Nic nie zdarzy się, nie zmieni w jeden dzień. Jeśli będziemy oczekiwali szybkiego efektu, równie szybko się zniechęcimy i porzucimy nasz plan.

Ważne kroki w planowaniu postanowień noworocznych:

1. Postanowienia muszą być realne.
2. Planuj zgodnie z własnymi możliwościami.
3. Sformułuj cele prosto i konkretnie.
4. Podziel dochodzenie do celu na mniejsze etapy.
5. Nagradzaj się po każdym „małym kroczku”.
6. Pamiętaj o swoich uczuciach, emocjach, wartościach.

„Nie czekaj. Nie zwlekaj. Zrób to! W tym roku Ci się uda!”.

„Walcz o to, czego pragniesz!”.

Nie bój się zmian

"Nie bój się porzucić człowieka, którym jesteś, na rzecz człowieka, którym chcesz być".

• Chcesz zmienić pracę?
• Chcesz zmienić zawód?
• Chcesz zmienić miejsce zamieszkania?
• Chcesz zmienić życie osobiste (ślub, rozstanie)?
• Chcesz założyć rodzinę?
• Chcesz prowadzić zdrowy styl życia (dbać o to co i ile jesz,  dbać o aktywność fizyczną)?
• Chcesz odnaleźć pasję?
• Chcesz zmienić swoje życie bo coś Cię dręczy, martwi?
• Chcesz żyć radośniej i szczęśliwiej?

Zmiana prawie zawsze wiąże się ze strachem. To naturalne. Strach, to odpowiedź na nową sytuację. Nie wiesz czego się spodziewać i jak się zachować. Nie potrafisz przewidzieć konsekwencji. Częstym powodem, który powstrzymuje nas przed podjęciem zmiany jest lęk przed nieznanym. Wolimy tkwić w swoim nieszczęśliwym życiu bo ono jest znane, oswojone. Jeśli je zmienimy, to nie wiemy, co nas czeka.    Ile jeszcze chcesz żyć życiem, które nie daje Ci satysfakcji, nie przynosi spełnienia, nie sprawia, że jesteś szczęśliwy?

Jeśli chcesz coś zmienić w swoim życiu, to działaj!

"Zmiana, to najlepsza rzecz w życiu, która może nam się zdarzyć".

Psychoterapia

Każdy z nas napotyka w swoim codziennym życiu różnorodne problemy. W wielu sytuacjach potrafimy sobie poradzić sami lub przy wsparciu rodziny, przyjaciół. Może się jednak okazać, że mimo naszych starań, sytuacja się nie zmienia, problem pozostaje nierozwiązany, a wręcz się pogłębia.
Jednym ze sposobów radzenia sobie z życiowymi kryzysami jest skorzystanie z profesjonalnej pomocy psychoterapeuty.
 Z psychoterapii korzysta obecnie coraz więcej osób, które chcą podjąć pracę nad sobą, jak i zrozumieć oraz uporać się z różnymi bolesnymi problemami.


Korzyści:

• poświęcenie czasu tylko sobie
• możliwość podzielenia się osobistym problemem z osobą bezstronną
• bycie pewnym, że zostanie się wysłuchanym
• gwarancja, że nie zostanie się osądzonym i ocenionym 
• gwarancja pełnej anonimowości
• możliwość odkrycia własnych uczuć i potrzeb
• możliwość otworzenia i ujścia nagromadzonych emocji
• możliwość znalezienia rozwiązania dla "sytuacji bez wyjścia"
  poczucie "ulgi" i odciążenia psychicznego
• nauczenie się walki ze stresem
• możliwość nauczenia się w konstruktywny sposób radzenia sobie z problemami
• nauczenie się wykorzystywania swoich zasobów i możliwości

Efekty tej psychologicznej podróży są zadziwiające.





 Jeśli nie radzisz sobie z trudnościami w sposób dla Ciebie satysfakcjonujący, cierpisz, boisz się i chcesz odzyskać spokój oraz radość życia lub po prostu potrzebujesz wysłuchania - Poczuj ulgę -  umów się na spotkanie - tel. 502493 492 lub mailowo gabinet@terapia-lublin.pl

Terapia rodzin

 Terapia rodzin, to forma pomocy skierowana do rodzin, które odczuwają potrzebę skorzystania z pomocy, gdyż same nie radzą sobie z istniejącymi problemami w ich systemie rodzinnym. Z terapii rodzin może skorzystać cały system, czyli rodzina. Do terapeuty trafiają rodzice, którzy nie radzą sobie z nastolatkiem. Rodziny, w których konflikty, codzienne kłótnie zastąpiły życzliwą uważność na siebie. Terapeuta pomaga przywrócić zagubiony szacunek, akceptację, spokój i miłość w rodzinie, która pod wpływem silnych emocji wydaje się być daleka. Problemy nawet jednego z członków rodziny mogą wpływać na całą rodzinę, gdyż pozostaje ona we wzajemnych relacjach. 

 Kiedy podjąć terapię rodzinną?

• Kiedy odczuwamy, że problemy jednego z członków rodziny silnie wpływają na relacje z pozostałymi (np. choroba lub inne zewnętrzne i wewnętrzne kłopoty jednej osoby powodują, że w domu panuje napięcie, łatwo o wybuchy kłótni lub panuje przygnębienie i nikt ze sobą nie rozmawia o tym, co się dzieje).
• Kiedy odczuwamy, że relacje w rodzinie przyczyniają się do problemów jednego z jej członków bądź je nasilają (np. kiedy pojawiają się konflikty między rodzicami i niebawem okazuje się, że dziecko jest przygnębione, izoluje się od rówieśników, ucieka z domu, wagaruje lub opuszcza się w nauce).
• Kiedy poszczególne osoby w rodzinie doświadczają trudności we wzajemnych kontaktach (np. wybuchają konflikty o sprawy ważne i mniej ważne, nie można wspólnie podjąć decyzji, trudno jest wzajemnie zrozumieć swoje aktualne potrzeby i preferencje i w związku z tym pojawia się poczucie obcości, niezrozumienia lub braku zainteresowania).
• Kiedy rodzina przeżywa jakiś kryzys życiowy (np. śmierć lub ciężką chorobę kogoś bliskiego, rozwód, utratę pracy itp.) i nie radzi sobie ze skutkami zachodzących zmian.
• Kiedy rodziców niepokoi zachowanie ich dziecka (np. dziecko zaczyna zachowywać się „dziwacznie”, inaczej niż do tej pory, lub zaczyna się moczyć, przestaje jeść, je raz nadmiernie, a kiedy indziej wcale).
• Kiedy rodzice przeżywają trudności wychowawcze (np. dziecko jest wybuchowe, w szkole nauczyciele skarżą się na złe zachowanie).
• Kiedy rodzice mają poczucie, że tracą kontakt ze swoim dzieckiem lub że ten kontakt jest niezadowalający i chcieliby to zmienić.
  

Zapisy na spotkania rodzin pod nr tel. 502 493 492 lub mailowo gabinet@terapia-lublin.pl
Gabinet Terapeutyczny
ul. Relaksowa 23/4
20-819 Lublin

Małymi krokami...

Nawet najbardziej kochający i troskliwi rodzice popełniają błędy. Dla dzieci najbardziej liczą się nie nasze błędy, ale to, jak na nie reagujemy - czy umiemy przeprosić, czy okazujemy wolę porozumienia i czy jesteśmy gotowi się zmieniać. To daje naszym dzieciom siłę i odwagę.

• Spędzaj z dzieckiem czas każdego dnia. Wyznaczcie czas w ciągu dnia, który domownicy będą spędzali wspólnie, nie zajmując się innymi sprawami. Doda to sił zarówno rodzicom, jak i dzieciom. Od ilości wspólnego czasu ważniejsze są uwaga i radość, jakie daje on wszystkim członkom rodziny. Dziecko powinno odbierać jasny przekaz: "Teraz jestem tu dla ciebie i poświęcam ci całą uwagę".
• Myśl pozytywnie. Dzień po dniu kieruj swoją uwagę w większym stopniu na dobre niż na złe strony życia. Z kogoś, kto widzi szklankę do połowy pustą, zmień się w osobę, która widzi ją w połowie pełną.
• Chwal swoje dziecko. Czy Twoje dziecko wie, kiedy podoba Ci się jego zachowanie? A może bez przerwy je krytykujesz i zrzędzisz?wracaj uwagę na te zachowania dziecka, które sprawiają Ci przyjemność i stanowią dla Ciebie miłe zaskoczenie. Poświęcaj mu wtedy dużo uwagi. Dla dziecka nie ma nic lepszego niż poczucie, że jest akceptowane. Zwiększaj Wasze szanse na odniesienie sukcesu - ilekroć małe dziecko zdoła przezwyciężyć przemożną chęć, aby zrobić coś niewłaściwego, a starsze dowiedzie, że zastanowiło się nad swoim postępowaniem, zasługuje na wsparcie i pochwałę. Nie szczędź mu ich!  
• Rozmawiaj z dzieckiem. Często sądzimy, że nasze dziecko doskonale wie, czego od niego chcemy. To nieprawda. Zadbaj o to, żeby rzeczywiście rozumiało Twoje prośby i polecenia. Przede wszystkim: 1. Nie krzycz do dziecka z innego pokoju, przyjdź do niego. 2. Patrz na nie, kiedy mówisz mu, czego od niego oczekujesz. 3. Dotknij jego ramienia. 4. Znajdź właściwe słowa - komunikat powinien być krótki, jasny i prosty, żeby dziecko mogło go zrozumieć. 5. Daj mu trochę czasu na dokończenie zabawy. 6. Pytaj dziecko o jego zdanie w sprawach, które go dotyczą. Traktuj opinie poważnie; przecież stanowicie drużynę. W ten sposób możecie wymyślić dużo lepsze rozwiązanie niż te, na które wpadłbyś sam.
• Bądź wyrozumiały. Możesz z humorem i taktem przymykać oczy na niewielkie "wykroczenia". Jeśli dziecku wymsknie się "brzydkie" słowo, zignoruj to. Jeżeli marudzi przy jedzeniu, okaż mu trochę zrozumienia. Jeśli stłucze filiżankę, przyjmij to spokojnie. To może się zdarzyć każdemu.
• Reaguj szybko i pozytywnie. Jeśli zachowanie dziecka Cię drażni, słowa: "Zrób tak" zawsze brzmią lepiej niż: "Nie rób tak" ("Odsuń się na chwilę" jest zawsze lepsze niż: "Nie zasłaniaj mi"). Umacniaj wiarę dziecka w siebie, zamiast je tłamsić lub upokarzać. Okaż mu zaufanie. Dodawaj mu otuchy. Kategoryczne "nie i koniec" zachowaj na najważniejsze sytuacje.
• Rozwiązuj konflikty. Nie trać z dzieckiem kontaktu. Nie kłóć się z nim. Możesz dowolnie pokierować jego zachowaniem za pomocą wsparcia, zachęty, jasnych reguł i konsekwencji. To trochę tak, jakbyś próbował ostrożnie przeprowadzić samochód przez oblodzony fragment drogi.
• Znajdź czas dla siebie. W spokojnym momencie zastanów się: "Co jest dla mnie najważniejsze na tym etapie życia? Do jakich celów dążę, wychowując dzieci? Co mogę zrobić, żeby je osiągnąć? Jak mogę zaangażować w ten proces swoje dziecko?".

Fundacja Dzieci Niczyje

Psychoterapia małżeństw i par w Lublinie

Kryzys w związku, choć jest niewątpliwie bardzo trudnym doświadczeniem, 

często okazuje się być szansą.

Konstruktywne poradzenie sobie z kryzysem umacnia relację i pozwala rozpocząć nowy etap.

Głównym celem terapii par jest znalezienie wzorców komunikowania się w związku, po czym praca nad zmianą, polepszeniem komunikacji między partnerami. Rozwiązanie problemów w małżeństwie lub innym związku jest często niemożliwe - pojawia się impas. Jednym z ratunków w takiej sytuacji jest psychoterapia par i małżeństw, w której terapeuta pomaga opanować emocje, zlokalizować problemy i odnaleźć ich przyczyny. Psychoterapia par i małżeństw ma również na celu odbudowę umiejętności komunikowania się między partnerami, która bardzo często zanika w sytuacji kryzysowej.

Terapia par przynosi najlepsze efekty, gdy obie ze stron pomimo trudności jakie przeżywa związek chcą nad nim pracować. Partnerzy chcą podjąć trud ratowania związku oraz pracować nad swoimi zachowaniami wobec drugiej osoby.

 Terapia par/małżeństw pozwala:

• uzyskać pomoc w rozwiązaniu trudności, problemów i konfliktów w relacji
• uzyskać wsparcie w poradzeniu sobie z sytuacją kryzysową np. zdrada, rozwód
• popracować nad rozwojem i poprawą wzajemnych relacji
• popracować nad wewnętrzną sytuacją w związku np. różnice zdań na temat wychowania dzieci, różne potrzeby seksualne, odmienne potrzeby spędzania wolnego czasu, zarządzanie domowym budżetem
•  popracować nad dysharmonią w związku, która może wynikać z cech osobowości jednego z partnerów, z fazy rozwoju związku, zewnętrznej ingerencji w związek  

 Zapraszam osoby, które:

• przeżywają kryzys
• są w konflikcie
• mają trudności w porozumiewaniu się
• chcą być razem, ale mają wątpliwości czy stworzą udany związek
• myślą o rozstaniu, rozwodzie
•  łatwo wpadają w złość, co powoduje duże napięcie i kłótnie
• mają poczucie wypalenia emocjonalnego w związku
• czują, że więzi z partnerem słabną
• czują spadek wzajemnego zainteresowania
• doświadczają zmian w związku
  

Zapisy na spotkania par i małżeństw pod nr tel. 502 493 492 lub mailowo gabinet@terapia-lublin.pl

Terapia par jest skuteczna tylko wtedy, kiedy obie strony są zainteresowane pracą. Jeżeli Twój partner/ partnerka nie jest, a Ty chcesz popracować nas sobą i swoją rolą w związku, zapraszam na spotkania indywidualne.

Terapia par jest skuteczna jedynie wtedy, kiedy obie strony są zainteresowane pracą. Jeżeli Twoja partnerka/Twój parter nie jest, a Ty chciałbyś/chciałabyś popracować nad sobą i swoją rolą w związku to zapraszamy na konsultację indywidualną: w celu umówienia wizyty odwiedź stronę Agnieszki Serafin bądź Mikołaja Czyża.

Psychoterapia młodzieży

" Od najmłodszych lat uczymy się i jesteśmy uczeni, jak kontrolować i opanowywać siebie, jak wpływać na własny charakter, jak manipulować sobą, by podobać się i spełniać oczekiwania innych ludzi. Znacznie mniej uwagi poświęcamy rozwijaniu umiejętności bycia sobą i realizacji siebie. Często zapominamy lub jeszcze nie wiemy o tym, że słaby kontakt z samym sobą utrudnia lub uniemożliwia efektywne wpływanie na siebie, a ściślej mówiąc przeszkadza w kierowaniu własnym życiem , w stawaniu się autorem swego życia". 

                                             Jerzy Mellibruda

Wiek dojrzewania, czyli adolescencja, jest bardzo szczególnym i trudnym okresem w rozwoju człowieka. Jest to czas trudny zarówno dla dzieci, jak i rodziców.

Nastolatkowie stają dzisiaj w obliczu wielu wyzwań. Często zmagają się z ogromną presją w szkole, mają problemy w domu i z rówieśnikami. Niejednokrotnie czują się samotni i zagubieni, odczuwają złość i smutek, nie potrafią wyrazić swoich uczuć i znaleźć przyczyny takiego stanu. Czują się samotni i mają poczucie, że nikt ich nie rozumie. 

 Psychoterapia młodzieży zapewnia wsparcie i pomoc w trudnych sprawach osób zmagających się z dorastaniem.

 Pomagam młodym osobom, które:

•  mają trudności w szkole, w relacjach z nauczycielami
• boją się chodzić do szkoły
• chcą sobie lepiej radzić w relacjach z rówieśnikami
• chcą umieć nawiązywać przyjaźnie
•  mają poczucie, że nikt ich nie rozumie
• są smutne, depresyjne, nie mają energii do nauki, spotkań ze znajomymi
• mają lęki
• źle się czują w swoim ciele
•  nie radzą sobie z kontrolowaniem złości
• przeżywają rozstanie, rozwód rodziców
• chcą uwierzyć w siebie i lepiej myśleć o sobie
• chcą porozmawiać o trudnościach, o których z jakichś względów trudno rozmawiać z kimkolwiek spośród znanych osób

Czasami w życiu młodych ludzi, wkraczających w dorosłość, pojawiają się problemy z którymi nie zawsze rodzice potrafią sobie sami poradzić.  Trudność w przypadku nastolatków polega na rozróżnieniu i określeniu zachowań, które mieszczą się w granicach normy, a które są początkiem poważnych trudności. Warto taki niepokój skonsultować ze specjalistą.

 
Gabinet Terapeutyczny
ul. Relaksowa 23/4
 Lublin

Zapisy na spotkania pod nr tel. 502 493 492 lub mailowo gabinet@terapia-lublin.pl

Psychoterapia dzieci

Rodzicu!

• Jeśli czujesz niepokój i nie do końca rozumiesz co dzieje się z Twoim dzieckiem.
• Jeśli próbowałeś stosować różne metody wychowawcze, szukałeś rad, ale bez powodzenia.
• Jeśli dopada Cię poczucie bezradności i lęku.

Nie zwlekaj! Zapraszamy z wszelkimi wątpliwościami, niepokojami                i trudnościami, których doświadczasz jako Rodzic. 

Daj sobie możliwość zrozumienia tego, co dzieje się z Twoim dzieckiem.

Gabinet Terapeutyczny
ul. Relaksowa 23/4
 Lublin

Zapisy na spotkania pod nr tel. 502 493 492 lub mailowo gabinet@terapia-lublin.pl

Dzieci trafiają do gabinetu terapeutycznego zwykle dlatego, że ktoś bliski się o nie martwi. Jest to zazwyczaj rodzic, opiekun, nauczyciel, lekarz rodzinny. Najczęściej trafiają dzieci, które przeżywają:

• lęki
• zdenerwowanie
• złość
• zagubienie

Problemy dzieci dotyczą różnych obszarów życia: szkoły, domu rodzinnego, relacji z przyjaciółmi i kolegami.

Pomagamy dzieciom z:

• ADHD
• trudnościami szkolnymi
• kłopotami z koncentracją uwagi
• nadpobudliwością
• uzależnieniem od komputera
• depresją dziecięcą
• fobią szkolną
• lękiem separacyjnym
• moczeniem nocnym
• nerwicą dziecięcą
• tikami
• zachowaniami buntowniczymi (agresja) 
• problemami w relacji z rówieśnikami
• niskim poczuciem własnej wartości
• nieśmiałością
• zaburzeniami emocjonalnymi i społecznymi
• trudnościami związanymi z sytuacją rodzinną np. rozwód rodziców, zmiana miejsca zamieszkania

W proces psychoterapii dzieci włączeni są rodzice. Pierwsze spotkanie odbywa się z samymi rodzicami. Kolejna wizyta, to indywidualne spotkanie z dzieckiem. Następnie ustalany jest cel, plan i forma psychoterapii. Terapia indywidualna wsparta jest konsultacjami i spotkaniami psychoedukacyjnymi dla rodziców.
 

Psychoterapia dla dzieci, młodzieży i dorosłych

Psychoterapia dla dzieci, młodzieży i dorosłych.

Czasami w życiu człowieka problemy okazują się zbyt ciężkie, aby móc udźwignąć je samemu.

W gabinecie pracuję z osobami, które:

• Znalazły się w trudnej sytuacji osobistej, rodzinnej lub zawodowej.
• Cierpią  z powodu depresji, długotrwałego poczucia smutku, rozpaczy, bólu, lęku, utrzymującego się przygnębienia.
• Odczuwają brak sensu życia, brak siły, utratę kontroli nad własnym życiem.
• Nie radzą sobie z napotykanymi trudnościami (w pracy, w szkole).
• Przeżywają konflikty i kryzysy w relacjach z innymi. Nie potrafią budować i utrzymywać związków.
• Mają trudności z przeżywaniem lub wyrażaniem własnych emocji np. nieradzenie sobie z własną agresją, wycofywanie się w sytuacjach konfliktowych, odczuwanie lęku przed uczuciami itp.
• Są niezdecydowane, bezradne, czują się zagubione, mają niskie poczucie wartości, brakuje im wiary w siebie.
• Chcą lepiej poznać siebie, swoje odczucia i potrzeby.

Psychoterapia jest pracą nad sobą samym, która umożliwi Ci odkrycie kim jesteś i da odpowiedź, jak chcesz przeżyć swoje życie.

DOŚWIADCZASZ TRUDNOŚCI? NIE CZEKAJ!
Zapraszam do ustalenia terminu spotkania pod nr tel. 502 493 492.
Gabinet Terapeutyczny
ul.Relaksowa 23/4 Lublin

Fakty, które mogą Cię zadziwić...

Czasami niesforność i nieposłuszeństwo są oznakami zdrowia.
Dzieci są z natury entuzjastyczne i ciekawskie. To sprawia, że czasami zachowują się w sposób, który rodzice nazywają niesfornością, jednak byłoby bardzo dziwne, gdyby dziecko nigdy nie próbowało nowych rzeczy ani nie popełniało błędów. Nie znaczy to, że dzieciom należy pozwalać na wszystko! Muszą poznać zasady obowiązujące w Waszej rodzinie i nauczyć się współdziałać z innymi. Pomaganie dzieciom w rozwijaniu samokontroli wymaga czasu i cierpliwości.

Dzieci często nie rozumieją, dlaczego zostały ukarane. 
Badania dowodzą, że zasady dorosłych często wydają się dzieciom bardzo niejasne. Dzieci nie zawsze rozumieją, co zrobiły źle. Dzieje się tak szczególnie wtedy, kiedy dziecko dostało klapsa, ponieważ jest tym zbyt rozzłoszczone i zdenerwowane, aby móc jasno myśleć.

Dzieci mają prawo do pozytywnej dyscypliny.
Polskie władze zobowiązały się przestrzegać zasad Konwencji Organizacji Narodów Zjednoczonych o Prawach Dziecka. Głosi ona, że dzieci mają prawa, a jednym z nich jest prawo do ochrony przed wszystkimi formami fizycznej i psychicznej przemocy oraz poniżania.

Dając dzieciom wybór, pomagamy im lepiej się zachowywać.
Nie spieraj się z dziećmi o sprawy, które nie mają znaczenia. Pozwól im dokonywać własnych wyborów - niech same decydują w co się ubiorą lub co będą jadły, że by nie czuły się dotknięte tym, że nieustannie je kontrolujesz. Takie postępowanie pomaga przeciwdziałać napadom złości i kłopotliwym zachowaniom.

Fundacja Dzieci Niczyje

Jak można pomóc dziecku dobrze się zachowywać?

Większość rodziców martwi się , czy postępują właściwie. Oczywiście nie ma rodziców "doskonałych". Wszyscy rodzice miewają trudności i niepokoją się o to, czy wywierają na swoje dziecko dobry wpływ. Jednym z problemów, które najbardziej martwią rodziców, jest kwestia dyscypliny, czyli pytanie, co zrobić, aby dzieci dobrze się zachowywały. Dal wielu rodziców ten problem może się okazać bardzo trudny. Wydaje się, że każdy ma swoje zdanie na temat tego, jak należy wychowywać dzieci. Czy zbyt mało dyscypliny oznacza, że dzieci wymknęły się nam spod kontroli? Czy zbyt surowa dyscyplina sprawi, że zwrócą się przeciw nam? Wiemy, że dzieciom są potrzebne granice, aby mogły czuć się bezpiecznie, ale wcale nie jest łatwo wyznaczyć owe granice.

Pozytywne sposoby zachęcania dzieci do tego, aby dobrze się zachowywały.
Pozytywne podejście polega na chwaleniu dziecka i zachęcaniu go do pożądanych zachowań oraz upewnianiu się, że poświęcamy dziecku uwagę kiedy zachowuje się we właściwy sposób. Pozytywne podejście nie obejmuje bicia dziecka. Niektórzy rodzice obawiają się, że jeśli nie będą dawali dzieciom klapsów, to stracą nad nim panowanie, jednak w rzeczywistości dzieje się zupełnie inaczej. Im częściej okazujemy dzieciom miłość i szacunek oraz im lepiej dzieci rozumieją dlaczego chcemy, żeby zachowywały się w określony sposób, tym bardziej chcą spełnić nasze oczekiwania. Przyjęcie tego podejścia pozwala traktować wszystkie kary jako  środek ostateczny.

Pozytywne wybory rodziców:

• Dawaj dzieciom przykład dobrego zachowania. Dzieci uczą się naśladując zachowania innych. Z pewnością będą naśladować Twoje postępowanie.      
• Zmieniaj otoczenie, a nie dziecko. Lepiej jest trzymać cenne, niebezpieczne lub kruche przedmioty poza zasięgiem dziecka, niż karać dziecko za jego naturalną ciekawość.
• Wyrażaj swoje życzenia pozytywnie! Mów dzieciom, czego od nich oczekujesz, a nie tylko, czego sobie nie życzysz.
• Stawiaj realistyczne wymagania. Pamiętaj o tym, aby zadawać sobie pytanie, czy Twoje wymagania odpowiadają wiekowi i sytuacji dziecka. Musisz okazać więcej cierpliwości, jeśli Twoje dziecko jest jeszcze bardzo małe albo kiedy choruje lub jest zmęczone.
• Nie polegaj zanadto na nagrodach i karach. W miarę jak dzieci dorastają, kary i nagrody stają się coraz mniej skuteczne. Wyjaśniaj powody Twoich decyzji. Negocjuj ze starszymi dziećmi, stosuj taktykę odwracania uwagi w wypadku małych dzieci.
• Wybierz wychowanie bez bicia i krzyku. Na początku klapsy mogą się wydawać skuteczne, jednak może się okazać, że rodzice muszą uderzać coraz mocniej, żeby osiągnąć ten sam skutek. Krzyczenie na dzieci lub nieustanne ich krytykowanie bywa równie szkodliwe i może doprowadzać do długotrwałych trudności emocjonalnych. Takie kary nie pomagają dziecku wykształcić w sobie samokontroli i szacunku dla innych.  

Fundacja Dzieci Niczyje

10 kroków ku temu by stać się lepszym rodzicem

1. Miłość jest najważniejszą potrzebą wszystkich dzieci.
Jest także istotnym elementem pozytywnej dyscypliny. Im częściej okazujesz dziecku miłość przytulając je, całując i mówiąc mu "kocham cię", tym bardziej będzie chciało udowodnić, że na nią zasługuje. Miłość pozwala dziecku zbudować pewność siebie i poczucie własnej wartości.                                                           2. Słuchaj uważnie tego, co mówi twoje dziecko.
Interesu się tym co robi i co czuje. Zapewnij je, że silne uczucia nie są czymś złym, jeśli wyraża się je w odpowiedni sposób. Im częściej będziesz to robić, tym rzadziej będziesz musiał je dyscyplinować.
3. Granice są potrzebne nawet w najbardziej kochającym się związku, w którym ludzie potrafią się słuchać. Pamiętaj, że jest czymś naturalnym i normalnym, że dziecko testuje owe granice. To nie jest niesforność, ale część procesu uczenia się. Dzieci czują się bezpieczniej jeśli trzymasz się granic, które wyznaczyłeś (pod warunkiem, że są realistyczne), nawet jeśli od czasu do czasu na nie narzekają.
4. Śmiech pomaga rozładować napięte sytuacje.
Czasami rodzice stają się tacy poważni, że rodzicielstwo przestaje dawać im radość. Dostrzegaj zabawne strony bycia rodzicem i pozwól sobie na śmiech, kiedy tylko jest to możliwe.
5. Postrzeganie świata z perspektywy dziecka i wyobrażanie sobie, co czuje twoje dziecko, jest kluczem do zrozumienia jego zachowania. Przypomnij sobie, jak się czułeś, kiedy byłeś dzieckiem i jak niezrozumiały wydawał ci się świat dorosłych, kiedy miałeś poczucie, że potraktowano cię niesprawiedliwie.
6. Chwal i zachęcaj swoje dziecko. 
Oczekuj, że dziecko będzie się dobrze zachowywało i zachęcaj je do podejmowania wysiłków. Chwal je za dobre zachowanie i staraj się ignorować te niewłaściwe. Im częściej będziesz zrzędzić, tym rzadziej twoje dziecko będzie cię słuchać.
7. Szanuj swoje dziecko tak, jak szanowałbyś dorosłego.
Pozwól mu uczestniczyć w podejmowaniu decyzji, szczególnie tych, które go dotyczą. Uważnie wysłuchaj jego zdania. Jeśli masz zamiar powiedzieć mu coś przykrego, zastanów się jakby to zabrzmiało, gdybyś powiedział to komuś dorosłemu. Przeproś jeśli postąpiłeś niewłaściwie.
8. Ustal porządek dnia.
Małe dzieci będą się czuły bezpieczniej i łatwiej będzie wam uniknąć konfliktów jeśli ustalisz jasny porządek dnia. Będą się czuły lepiej jeśli wprowadzisz stałe pory posiłków, snu i zabaw. 
9. W każdej rodzinie potrzebne są pewne zasady, jednak staraj się zachować elastyczność w wypadku bardzo małych dzieci. Kiedy już ustalisz zasady obowiązujące w Twojej rodzinie, bądź konsekwentny. Dzieci mogą się poczuć bardzo niepewnie, jeśli jednego dnia wprowadzasz jakąś zasadę, a następnego dnia ją odwołasz. Czasami trzeba ustalić odmienne zasady obowiązujące poza domem, które należy wyjaśnić dziecku.
10. Nie zapominaj o własnych potrzebach.
Jeśli to wszystko zaczyna za bardzo przypominać ciężką pracę i czujesz, że brakuje ci cierpliwości, przeznacz trochę czasu tylko dla siebie. Zrób coś, co sprawia ci przyjemność.  Jeśli kiedykolwiek poczujesz, że tracisz panowanie nad sobą, albo że w każdej chwili możesz krzyknąć na dziecko, poniżyć je lub uderzyć, odejdź na chwilę, uspokój się i policz do dziesięciu.


Fundacja Dzieci Niczyje

Szukajmy drogi do naszych dzieci

1. Przyglądaj się dziecku jak komuś, kto odbywa ciężką wspinaczkę na wysoką górę.
2. Zauważaj jego mocne strony.
3. Naucz się słuchać.
4. Szanuj uczucia swojego dziecka.
5. Każdego dnia doceń coś, co dziecko zrobi dobrze.
6. Dziel się z dzieckiem swoimi uczuciami.
7. Bądź stanowczy, pomagając dziecku w dokonywaniu zdrowych wyborów.
8. Zacieśniaj więź między domem, a szkołą. Dziel się z wychowawcą tym, co lubisz i podziwiasz w swoim dziecku.
9. Ucz swoje dziecko, że jest nie tylko samym ciałem.
10. Twórz i pielęgnuj pozytywną atmosferę w domu.
11. Ciesz się i baw ze swoim dzieckiem.
12. Dawaj dziecku to, co masz w sobie cennego i ważnego.
13. Interweniuj, gdy twoje dziecko mówi o sobie negatywnie.
14. Mów szczerze o wszystkich oczekiwaniach - swoich własnych i dziecka.
15. Pozwalaj dziecku brać udział w decyzjach dotyczących jego samego i waszej rodziny.
16. Słuchaj, nie osądzaj.
17. Jasno formułuj wymagania.
18. Wprowadź na stałe humor w wasze życie.
19. Nigdy nie zawstydzaj, nie ośmieszaj ani nie wprowadzaj dziecka w zakłopotanie.
20. Okazuj swojemu dziecku miłość bez stawiania warunków.

Pozwól sobie i dziecku być sobą.

Zaburzenia koncentracji uwagi

1. Dziecko nie jest w stanie skoncentrować się na szczegółach podczas zajęć szkolnych, pracy lub w czasie wykonywania innych czynności, popełnia błędy wynikające z niedbałości.
2. Często ma trudności z utrzymaniem uwagi na zadaniach i grach.
3. Często wydaje się nie słuchać tego, co się do niego mówi.
4. Często nie stosuje się do podawanych kolejno instrukcji i ma kłopot z dokończeniem zadań szkolnych i wypełnieniem codziennych obowiązków, jednak nie z powodu przeciwstawiania się lub niezrozumienia instrukcji.
5. Często ma trudności ze zorganizowaniem sobie pracy lub innych zajęć.
6. Nie lubi lub unika rozpoczęcia zajęć wymagających dłuższego wysiłku umysłowego, jak nauka szkolna lub odrabianie zajęć domowych, ociąga się w wykonywaniu tego typu zajęć.
7. Często gubi rzeczy niezbędne do pracy lub innych zajęć, np. zabawki, przybory szkolne, książki.
8. Łatwo rozprasza się pod wpływem zewnętrznych bodźców.
9. Często zapomina o różnych codziennych sprawach.
10. Nadruchliwość - dziecko ma często nerwowe ruchy rąk lub stóp bądź nie jest w stanie usiedzieć w miejscu, wstaje z miejsca w czasie lekcji lub w innych sytuacjach wymagających spokojnego siedzenia, często chodzi po pomieszczeniu lub wspina się na meble, często ma trudności ze spokojnym bawieniem się lub odpoczywaniem, często jest w ruchu, biega "jak nakręcone", często jest nadmiernie gadatliwe.
11. Impulsywność- dziecko często wyrywa się z odpowiedzią, zanim pytanie zostanie sformułowane w całości, często ma kłopot z zaczekaniem na swoją kolej, często przerywa lub przeszkadza innym np. wtrąca się do rozmowy lub zabawy.


Michał Wiatrowski "Głos Pedagogiczny" - "Rozmowa z uczniami na temat ADHD".

10 próśb nadpobudliwego dziecka

1. Pomóż mi się skupić na jednej czynności. Proszę ucz mnie też poprzez zmysł dotyku. Potrzebuję, abyś prowadził mnie za rękę.
2. Potrzebuję wiedzieć, co zdarzy się za chwilę. Proszę stwórz mi bardzo uporządkowane otoczenie, gdzie wszystko będzie podporządkowane stałym zasadom. Daj mi wyraźnie znać gdyby nastały zmiany.
3. Poczekaj na mnie, ja ciągle jeszcze się zastanawiam. Proszę pozwól mi działać w moim własnym tempie. Jeśli zacznę się spieszyć, na pewno coś pomylę lub zrobię błąd.
4. Jestem w kropce, nie potrafię tego zrobić. Proszę zaproponuj mi możliwości wyjścia z trudnej dla mnie sytuacji. Potrzebuję dowiedzieć się jak można iść dalej, droga jest zablokowana.
5. Czy to jest dobrze? Ja potrzebuję to od razu wiedzieć. Zaraz po tym, jak coś zrobię, szybko i szczegółowo pochwal to, co było dobrego w mojej pracy.
6. Nie zapomniałem, ja tylko za pierwszym razem nie usłyszałem Cię. Proszę dawaj mi tylko jedno drobne polecenie na raz. Poproś mnie, abym powtórzył Ci, co usłyszałem przed chwilą.
7. Nie pomyślałem, mnie już nie było. Proszę przypomnij mi, abym się zatrzymał, pomyślał i dopiero potem działał.
8. Ja zawsze pracuję tylko w danej chwili. Proszę dawaj mi tylko krótkie etapy pracy do wykonania, tak abym sam mógł ocenić, kiedy dojdę do końca.
9. Wiem - znowu wszystko zrobiłem źle! Nagradzaj mnie choć za część dobrze wykonanego zadania, za poprawę, doskonalenie się, a nie za bycie doskonałym.
10. Dlaczego zawsze na mnie krzyczysz? Proszę doceń mnie jeśli zrobię coś dobrze, pochwal jeśli uda mi się odpowiednio zachować. Przypomnij mi o moich dobrych i mocnych stronach, kiedy mam zły dzień.

Wiem, że potrafię być męczący, ale czuję, że rosnę, kiedy okazujesz mi, jak mnie kochasz.

A. Kołakowski "Nadpobudliwość psychoruchowa u dzieci".

    

Zasady wychowania dziecka

1. Akceptuj swoje dziecko takim, jakie jest.
2. Traktuj swoje dziecko jako osobę. Bądź szczery i prawdziwy. Dziel się z dzieckiem swoim życiem.
3. Chwal swoje dziecko w sposób mądry, to je zmobilizuje do jeszcze większej pracy nad sobą.
4. Mówi swojemu dziecku, że jest dobre, że jest ważne. Nigdy nie porównuj dziecka z innymi.
5. Nie podawaj dziecku gotowych reguł życiowych. Stwarzaj sytuacje aby samo do nich dochodziło.
6. Nie wykorzystuj swojej przewagi fizycznej czy intelektualnej nad dzieckiem.
7. Pokaż jak radzisz sobie z emocjami.
8. Postaw się w sytuacji dziecka zanim mu czegoś zakażesz lub nakażesz. Zawsze niech kieruje Tobą dobro dziecka.
9. Jasno i jednoznacznie mów o swoich oczekiwaniach.
10. Licz się ze zdaniem dziecka. Dorośli też mogą się mylić.
11. Nagradzaj dziecko dyskretnie: pochwałami, przytuleniem, wspólnie spędzonym czasem. Nie muszę to być prezenty.
12. Opiekuj się swoim dzieckiem, zaspokajaj jego rzeczywiste potrzeby.
13. Zwracaj uwagę na dobre zachowania dziecka, pielęgnuj je.
14. Cierpliwie rozmawiaj ze swoim dzieckiem.
15. Szanuj swoje dziecko.
16. Traktuj poważnie problemy i troski swojego dziecka.
17. Wymagaj i egzekwuj.
18. Nie podważaj autorytetu drugiego rodzica.
19. KOCHAJ.